Op social media zag ik een oproep van meerbomennu.nl. Ze hebben als doel om 1 miljoen bomen te planten in 1 seizoen en verzinnen daarom grappige acties. Dit keer gaven ze jonge boompjes weg aan bewoners van Den Haag.

Ik dacht terug aan het filmpje van Beau Miles. Naast troep opruimen tijdens het lopen, plantte hij ondertussen ook bomen. Hij deed het tegelijk.

Hoe cool is dat? Dit was mijn kans. Wat Beau kan, kan ik ook, dacht ik en meldde me aan. Dat Beau ook een marathon liep, liet ik voor het gemak, even buiten beschouwing.

Ik zat verlegen om een partner in crime, dus belde ik mijn broer. Hij was direct enthousiast. Zoals altijd.

Intussen dacht ik aan Beau. Hoe zou hij het vinden dat hij een luie stadsvrouw uit Den Haag heeft geïnspireerd tot het prikken van papier en het planten van bomen tijdens het wandelen?

Rimpeleffect

Beau gooide een steentje in het water in Australië en de rimpels die dat steentje veroorzaakte zijn tot over mijn drempel geklotst.

Grappig eigenlijk. Iedereen veroorzaakt natuurlijk rimpels. Vaak doe je dat onbewust, maar hoe leuk zou het zijn als je wist welke positieve rimpels je hebt veroorzaakt in het leven van een ander? En hoe ver zijn de rimpels gekomen?

Wanneer heb je voor het laatst iets slims gezegd waar iemand veel aan had, iets bijzonder aardigs gedaan of iets moois gemaakt? Misschien heeft degene die jouw rimpel heeft ontvangen hem wel weer verder laten golven.

Goed, Broer en ik reden naar het industrie terrein waar de boompjes werden weggegeven. We volgden de pijlen en aanwijzingen van de vrijwilligers. Auto’s en fietsers kwamen van alle kanten. Het was druk. Zo druk zelfs dat er een file ontstond.

Beau had geen steentje in het water gegooid maar een rotsblok! Of zou het iets te doen hebben met het magische woord gratis?

Wildplanten

Een jonge vrouw in schutkleuren verscheen aan het auto raampje.

“Hoeveel bomen willen jullie?”

“Uh….geen idee eigenlijk”

“Ok, hoe groot is jullie tuin?”

Ik dacht aan mijn balkon van 2 m2 op 2 hoog.

“Nee geen tuin, we gaan wild planten.”

Dat bleek precies het juiste antwoord te zijn. Een brede lach waarin zowel bewondering als aanmoediging te zien was, brak door op het gezicht van de vrouw.

“Doe maar 50 bomen” zei mijn broer.

Als je iets doet, moet je het goed doen.

“Ok, en welke soort bomen wil je?”

We keken elkaar aan. Clueless. Ik weet dat een eik en een kastanje heel groot worden en dat is hoever mijn bomenkennis rijkt.

“Doe maar een mix” zei ik.

We kregen 30 wilgen mee van 150 cm en een mix van hulst, meidoorn en andere bomen waar ik de naam niet meer van weet. Trots reden we het terrein af. De eerste goede daad lag in de achterbak.

Over het vervolg had ik in mijn enthousiasme nog niet goed nagedacht. Want waar raak je die bomen kwijt? Ik zocht op internet of je zomaar een boom mag planten.

Google snapte niet dat ik een boom in het wild ging planten, want hij vertelde me alleen de regels voor bomen in een tuin.

Ik voelde me wat onzeker. In Den Haag is alles gecontroleerd. De groenvoorziening houdt alles netjes bij en planten en snoeien gaat volgens een strak schema. Ik stelde me voor dat er weinig ruimte was voor planten uit de losse pols.

Uitdaging

Wildplanten werd dus een uitdaging. Zeker omdat ik wilde dat ze zouden uitgroeien tot reusachtige exemplaren waar je over een paar jaar onder kunt picknicken.

Ik moest dus plekken vinden die niet kaal waren gesnoeid en waar een boompje meer of minder niet direct op zou vallen.

Dat is lastig in Den Haag kan ik je vertellen. De meeste bermen waren namelijk net gemaaid en zo kaal als de schedel van Humberto Tan.

We parkeerden de auto en gingen op weg met bomen, papierprikker en vuilniszak. Jazeker, je leest het goed. Naast wildplanten deden we ook aan wild opruimen. Slechte dingen weghalen en goede dingen terugzetten. Zou dat rimpels veroorzaken?

Broer heeft wèl een tuin en wilde maar liefst 1 wilg adopteren. De kop was eraf, nog 49 te gaan.

Het was nog flink zoeken naar wild om in te planten. We liepen langs slootkanten met schep en bomen.

Verboden

Terwijl Broer speurde naar plastic en ander vuil, had ik nergens meer oog voor en zag alleen aarde en geschikte plekken. Natuurlijk keek ik regelmatig of ik geen andere mensen zag en ook dat is een uitdaging in Den Haag.

Het voelde inbreker-achtig. Alsof je op het punt staat iets illegaals te doen.

In gedachten hoorde ik al:

“Zo, zo mevrouwtje, wat zijn we hier aan het doen? U bent toch niet aan het wildplanten hè? Dat is verboden en daar krijgt u een bekeuring voor!”

Gelukkig kwamen we geen BOA’s tegen. We raakten heel wat boompjes kwijt langs de kant van verschillende sloten, maar hadden er ook aardig wat over.

We liepen weer over straat en ik zag overal voortuintjes waar ik zo een boompje in kwijt kon. De kans op picknicken over een paar jaar onder een volgroeide boom, leek me dermate klein dat ik het niet deed.

Tot slot waren we bij mijn vader in de buurt. Een briljant idee vormde zich in mijn hoofd. We staken stiekem wat wilgen in zijn voortuin en ook de laatste hulst en meidoorn vonden een nieuw thuis. Tenminste als het hulst en meidoorn zijn.

Omgekeerde diefstal, zou dat ook verboden zijn?