In de winter kijk ik nooit naar het weerbericht. Het valt namelijk altijd tegen. Als de zon dan toch een keer schijnt dan voelt het alsof ik zomaar geld op straat vind. Briefjesgeld, welteverstaan.

Het is net als met verwachtingen. Heb je ze, dan wordt je vaak teleurgesteld. Heb je ze niet, dan is er een kans dat je af en toe blij verrast wordt. Ik verkies af en toe verrast worden, boven vaak teleurgesteld.

Ik heb dan ook geen idee wat er op ons afkomt. Pas als de school van mijn dochter mailtjes stuurt over code oranje en eerder sluiten omdat de tram niet meer rijdt, begin ik me af te vragen wat ik heb gemist.

Ze heet Eunice en oranje is haar kleur. Ok, maar wat betekent dat?

Gelukkig doen ze bij het KNMI aan storm voor dummies. Ik lees: bomen kunnen omvallen, losse dingen kunnen rondvliegen. Blijf thuis.

Aha.

Storm Eunice

De wind raast om het huis met een huilend geluid. De storm geeft me een opgejaagd gevoel. Rusteloos wacht ik op wat er te gebeuren staat.

Donker en dreigend staat Eunice voor me, zoals mijn ex als hij boos was.

Net als toen, ben ik op mijn hoede. Hoe erg wordt het en wat gaat er kapot? Mijn inwendige barometer voelde altijd feilloos aan wanneer er thuis storm op komst was.

Ook toen vlogen er dingen door de woonkamer en moest ik oppassen niet te worden geraakt door de takken.

Bij code rood trok ik mijn schoenen aan en ging naar buiten, met mijn dochter onder mijn arm. Dan bleven we buiten tot de storm ging liggen en het risico op gevaarlijk weer was geweken.

Dit keer blijven we binnen. Hier zijn we veilig.

Het geluid zwelt aan. Dakpannen regenen van de kerk. Takken knakken.

Ik sta voor het raam en zie de boom voor mijn huis diep doorbuigen. Het is een wonder dat het vogelnestje aan de takken blijft plakken.

De buurman heeft een paar kano’s op zijn schuurtje liggen en Eunice kiest er een als speeltje. Ze pakte hem op en dreigt ermee te gaan gooien. Mijn auto staat precies in de werprichting en in gedachten zie ik de kano mijn voorruit versplinteren.

‘Sorry’ mompel ik, ‘mijn fout’. ‘Ja heel stom van me, je hebt gelijk’.

Door het stof gaan en toegeven dat je iets heel stoms hebt gedaan, kan kalmerend werken. Ook als je niks verkeerd hebt gedaan. Gelukkig voelt Eunice zich gehoord en legt de kano weer neer.

Als de storm de volgende dag is uitgeraasd, bekijk ik de schade. Het valt mee. De kano’s liggen alle drie nog op hun plek, de boom staat nog verticaal, het nestje zit nog op dezelfde plek.

Stormschade

Het is zaterdag en ik ga naar de Uithof voor mijn wekelijkse rondje.

Hier is het anders. Eunice heeft flink huisgehouden. Ze is haar zelfbeheersing verloren en is losgegaan. Een reus van een boom heeft ze uit de aarde losgerukt en omvergeworpen. De boom is daardoor over de sloot geklapt, waardoor het een brug lijkt.

Het is net een olifant die gestorven is. Je kunt er niet zomaar langslopen. Ik voel dat ik de boom respect moet tonen. Net als olifanten dat doen bij een gestorven soortgenoot. Ze staan er stil omheen en bedekken het lichaam met takken.

Andere wandelaars voelen blijkbaar hetzelfde en staan zwijgend even stil bij de boom. Sommigen knikken hem even toe.

Er zijn meer bomen losgetrokken, geknapt als lucifers. Takken liggen overal op de grond. Wandelen wordt zigzaggen tussen obstakels.

Ik vraag me ineens af waarom er storm is? Heeft storm een functie? Heeft niet alles op onze aarde een functie?

Is er storm om bomen die niet stevig geworteld zijn, omver te blazen? Om oude structuren die niet meer werken, kapot te maken? Om slecht functionerende relaties met de grond gelijk te maken?

Moeten sommige dingen helemaal kapot omdat het anders gefixt kan worden en blijft bestaan? Zodat je wel moet loslaten, omdat er niks meer is om vast te houden? Omdat je dat pas beseft als het met de grond gelijk is gemaakt en verpulverd aan je voeten ligt?

Ruimte ontstaat

In oude culturen werd storm ervaren als een gewelddadige uiting van goddelijke wil. Maar omdat storm evengoed de nodige regen bracht, zorgde hij ook voor vruchtbaarheid van het land.

Als een boom omwaait en ontwortelt, ontstaat er ruimte.

Het zorgt ervoor dat er iets nieuws kan groeien. Dat een ander boompje zijn plek kan innemen. Waar één deur dichtgaat, gaat een andere deur open.

Het valt me op dat mensen, na een storm in hun persoonlijk leven, vaak veranderen. Ook bij hen groeien er nieuwe boompjes op de kale plekken. Soms hele bijzondere boompjes, die alleen maar konden groeien nadat de storm ruimte voor ze had gemaakt.

Als storm een functie heeft, is er dan ook een bedoeling? Komt de storm om je een andere kant op te duwen of maakt hij slechts ruimte en groeit er vanzelf iets nieuws?

Gelukkig weet ik het antwoord op deze vragen niet. Heb ik weer wat om mee te wandelen.

“Stormy weather, while my baby and I where together”