Beste Rachel,

Weet je nog, die keer dat je 40 kilometer in een dag liep?

Acht uur lang onafgebroken wandelen. Gewoon, om te kijken of het kon. Het kon. Ik wil wel eens weten hoe je dat hebt gedaan.

Met redelijk gemak loop ik 10 kilometer. De 15 red ik ook nog zonder al teveel geklaag. Daarna gaat er van alles pijn doen. Ik krijg last van gewrichten en spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Puffend slaag ik erin om een dagwandeling van 20 kilometer af te leggen, zoals de dagelijkse etappes van het Pieterpad. Maar daarna, daarna stokt het.

Op wilskracht, en ik geef toe, daar ben ik niet ruimschoots mee bedeeld, pers ik er nog de 25 kilometer uit. Daarna weigert mijn lichaam zich nog te verroeren. Het gaat gewoon niet meer. 

Het lichaam, wat altijd deed wat ik wilde, lijkt nu een eigen wil te hebben.

Jawel, op 42 jarige leven merk ik de gevolgen van zwaartekracht, slijtage en genetische beperking.

Rachel, ik wil het niet mooier maken dan het is.

Mijn lichaam is begonnen aan de lange weg van aftakeling. Het gaat alleen maar bergafwaarts vanaf hier.

Nu is mijn vraag aan jou: moet ik dit accepteren of moet ik een strijd leveren?

Hoort dit bij het leven en dien ik het te aanvaarden? Net als rimpels en vergeetachtige momenten? Ik weet, op een dag dring ik voor in de rij bij de bakker, oud en gekrompen. Met schamel stemmetje bestel ik een zacht bolletje, dat kauwt zo makkelijk weg. Er is geen ontkomen aan, daar ben ik me van bewust.

Maar ik ben nu amper mid-life.

Kan het tij nog gekeerd, vraag ik me af.

Mijn conditie is namelijk aanzienlijk verbeterd door het wandelen. Daaraan ligt het niet. Het zijn de botten, de spieren, de pezen; de zwakte van mijn gestel.

Is het tijd om die Pilates lessen op te pakken? Eindelijk eens lid te worden van de sportschool. Mezelf naar een sterk lichaam trainen. Wellicht, als ik er dan toch ben, ook een sterke man oppikken.

Ik word er niet blij van; het vooruitzicht van een sportschool. Ik had mezelf nou net beloofd alleen te doen waar ik blij van word. Konmari je leven. Nu maakt een sterker lichaam me wel blij, alleen niet de gedachte dat ik er iets voor moet doen.

Mijn dilemma mag duidelijk zijn.

Lieve vriendin van me, schijn je wijze licht op mij.

Iris

---

Lieve Iris,

Wat leuk dat je schrijft en wat een dilemma inderdaad. Ouderdom en verval accepteren of er tegen vechten? Naar de sportschool voor een sterk en fit lichaam, terwijl je net als ik gewoon heel lui bent.

Het leven zit er vol dilemma’s en wat doe je ermee?

Door schade en schande ben ik erachter gekomen dat het vooral heel belangrijk is dat je de situatie accepteert zoals hij is, en precies zoals hij is.

Reinold Niebuhr bedacht in 1934 the Serenity Prayer en hij bedacht het zo goed dat deze zinnetjes nog steeds wereldwijd worden gebruikt. Het gaat zo:

God, grant me

the serenity to accept the things I cannot change,

the courage to change the things I can,

and the wisdom to know the difference.

Al is dit gebed al flink uitgewrongen en gebruikt door een ieder, het is waar. Hoe eerder je accepteert wat je niet kunt veranderen, hoe eerder je verder kunt met je leven.

Er gaat namelijk nogal wat tijd verloren, met niet willen wat je wél hebt.

En dat is jammer.

Want al die tijd dat je vasthoudt, aan niet willen wat je wél hebt, sta je stil.

Accepteer wat je niet kunt veranderen

Dus lieve 42-jarige vriendin van me, accepteer dat je ouder wordt. Omarm het. Kijk met vriendelijkheid naar je grijs wordende haar, glimlach als je spieren kraken tijdens het lopen en juich als je weer een rimpel ziet.

Bekijk het eens van een andere kant. Stel je voor dat een waarzegster je 20 jaar geleden had gezegd:

“Iris, ik zie in de lijnen van je hand dat je niet oud wordt. Sterker nog ik zie dat je helemaal niet oud wordt. Niks niet, geen sikkepit. Rimpels, versleten heupen en een kunstgebit dat zit er voor jou gewoon niet in. Jij komt nooit zover.“

Zou je gelukkig zijn geweest met dat antwoord?

Het feit dat je ouder wordt, is het vieren waard. Echt!

Zoals je weet ben ik een Japanofiel en vind ik alles wat uit Japan komt übercool. Ik hecht gewoon meer waarde aan iets wat door een Japanner wordt bedacht.

Daarom was ik al fan van Marie Kondo, de opruimgoeroe, vóór ik haar boek had gelezen en alle afleveringen van haar serie had gezien.

Behalve opruimen doen ze in Japan aan Wabi Sabi.

In het Westen zijn we geobsedeerd door jeugd, perfectie en symmetrie. In Japan zien ze juist de schoonheid van ouderdom, vergankelijkheid en imperfectie en hebben ze respect voor alles wat fragiel en een beetje stuk is. Wabi Sabi gelooft dat dingen net iets mooier zijn als ze sporen van ouderdom hebben.

Japanners zijn wijze mensen.

Concluderend wens ik je de moed toe om te veranderen wat je kunt. Niet vanuit het idee dat er iets ontbreekt aan je of dat het beter kan, maar omdat je het zelf graag wil.

Omdat je gezond oud wil worden of omdat je nog zo graag de Pacific Crest Trail wil lopen met mij. Dan doe je het dus omdat je er blij van wordt.

Liefs,

Rachel