Ik ben niet alleen. Ik deel mijn hoofd met Helga.

Helga met een Duitse G. Ze praat vaak tegen me en zegt eigenlijk alleen maar onaardige dingen.

Ze is dus Duits en praat met een accent. Haar strenge blik komt vanonder immer gefronste wenkbrauwen. Ogen als kooltjes die altijd smeulen en opvlammen als ze boos wordt. Haar zwarte haar is in een kaarsrechte bob geknipt. Er zit nooit een plukje scheef. Ze draagt een zwartleren outfit met bijbehorende stevige laarzen en heeft een zweep in haar hand.

Vroeger siste ze regelmatig in mijn oor:

“Zukkel, jij kunt auch nichts! Aufgeber! Selbst dit kun jij nicht.”

“Het wird nimmer wat mit jou. Waarom ben jij eigentlich so ein schlemiel?”

De zweep laat ze telkens hard op de grond knallen als ze mij op mijn kop geeft. Helga is behoorlijk indrukwekkend en ik geloofde alles wat ze zei.

Als ik maar het idee kreeg dat iets niet zou gaan lukken dan stopte ik er direct mee. Om te voorkomen dat Helga weer met haar zweep ging knallen.

Ik denk dat Helga me wilde motiveren om het beste uit mezelf te halen. Haar strategie werkte alleen niet. Ik werd de opgever waar zij me voor waarschuwde.

Ich machte nichts klar.

Geweldloze Communicatie

Een paar jaar geleden las ik het boek Geweldloze Communicatie van Marshall Rosenberg.

Marshall, toen nog psycholoog, had een mooie oefening bedacht. Hij maakte een lijst van alle dingen waar hij een hekel aan had, maar die hij toch deed omdat hij vond dat hij ze nu eenmaal moest doen. Het was een enorme lijst en hij overzag meteen waarom hij zo weinig plezier ervaarde in zijn leven.

Vervolgens nam hij de hele lijst door en verving ‘moeten’ door ‘kiezen voor’. Bovenaan de lijst stond het schrijven van klinische rapport. Hij haatte het, maar deed het toch dagelijks. De enige reden die hij kon bedenken waarom hij  er toch voor koos dit te doen, was omdat hij er geld mee verdiende.

Dat was een openbaring want hij stopte er meteen mee. Hij koos andere manieren om geld te verdienen.

Op de 2^e plaats op de lijst stond: ‘de kinderen met de auto naar school brengen’. Hij overwoog om de kinderen in de buurt naar school te doen zodat ze konden lopen, maar besefte dat hij voor deze school had gekozen vanwege de kwaliteit van het onderwijs.

Hij koos er toen voor om ze elke dag met de auto naar school te blijven brengen en merkte dat hij met een heel ander gevoel in de auto zat.

Marshall zegt dat je zo eigenlijk alles met plezier kunt doen, zelfs als het zwaar of moeilijk is. Je kiest er namelijk voor omdat je bewust bent van de reden waarom je dat doet. Of je stopt er mee.

Ik was behoorlijk enthousiast na het lezen van het boek. Toen ik zag dat je ook een training kon volgen, gaf ik me op. Ik vroeg aan Helga of ze meeging.

Ook zij was toe aan een nieuw kunstje en zei ja. Haar zweep moest ze afgeven bij de deur.

Succes of falen?

In september vorig jaar deed ik mee aan Steptember. Achtentwintig dagen lang 10.000 stappen zetten voor het goede doel. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet meedeed om het goede doel te sponsoren. Ook niet voor de sportieve uitdaging.

Ik deed mee omdat ik een gratis stappenteller kreeg.

Ja echt.

Ik wilde weten hoe moeilijk het is om iedere dag 10.000 stappen te zetten en hoe lang ik erover zou doen. Wellicht konden die stappen het sporten wel vervangen. Het sporten dat bovenaan mijn to-do-lijstje stond en daar heel lang bleef staan.

Ik was niet persé van plan om het een hele maand vol te houden. Toch gebeurde er iets toen ik de stappenteller om mijn pols schoof en iedere dag mijn stappen in een app noteerde.

Aan het eind van de maand had ik 284.040 stappen gezet. Tot mijn verbazing was het me gelukt! Ik besloot om het in oktober weer te doen. Inmiddels zijn we een jaar verder en kan ik met gepaste trots zeggen dat het me een heel jaar lang gelukt is. Gemiddeld 10.224 stappen per dag om precies te zijn.

Natuurlijk zijn er regelmatig momenten waarop het maandelijkse doel in gevaar komt. Ik heb regelmatig last van geen tijd of geen zin.

Het is net als salaris. In het begin heb ik een gevoel van overvloed en geef ik teveel uit, om elke tweede helft van de maand krappig door te komen. Met lopen is dat precies zo. Ik loop me altijd een ongeluk aan het einde van de maand.

Zo had ik in juni op dag 11 pas 65.000 stappen gezet. Een tekort van maar liefst 50.000 stappen. Aangezien ik anderhalf uur doe over 10.000 stappen, betekende dit dat ik 7,5 uur wandelen in te halen had.

Toch is het gelukt in juni. Ook deze maand dreigde een fiasco te worden, maar met nog 2 dagen voor de boeg denk ik dat het me wel lukt.

Maar wat maakt nou dat het lukt om ze elke maand te zetten? Hoe komt het dat ik niet meer opgeef als ik dreig te gaan falen?

Metamorfose

Sinds de training Geweldloze Communicatie (ik noem het liever Geweldige Communicatie) heeft Helga een metamorfose ondergaan. Ze luistert heel goed naar me en is oordeelloos en empathisch geworden. Ze draagt steeds meer kleur en is al lang niet meer bij de kapper geweest.

Helga lijkt steeds meer op mijn beste vriendin die me vertelt dat het niet erg is om op te geven. Dat ze toch wel van me houdt, ook als ik faal. Ze lacht me toe als ze zegt dat ik me veel lekkerder zal voelen als ik probeer het toch te halen.

De grap is dat ik nu niet meer stop als het een keer niet gelukt is. Ik begin gewoon weer opnieuw of probeer het nog een keer. Ik merk zelfs dat ik wat ambitieuzer word en geen 280.000 stappen per maand doe, maar gewoon echt 10.000 per dag.

Nu zet ik die stappen niet meer omdat het moet van mezelf, maar omdat ik ervoor kies. Omdat ik weet hoe belangrijk het is om in goede conditie te zijn en omdat ik hou van de pauze die het geeft tussen de dingen die ik doe.

En Helga moedigt me aan en fluistert telkens heel zachtjes in mijn oor:

“‘ Jij kunt das. Ich weet es sicher”.

Helga met een zachte G

Ik heb een droom. Een droom waarin iedereen een toejuichende stem in zijn hoofd heeft. Die zo onvoorwaardelijk en liefdevol is dat we elkaar daarmee besmetten. Dat we elkaar niet alleen kunnen horen, maar zelfs toejuichen.

Dat we er achter komen dat we stiekem allemaal hetzelfde nastreven: we willen gelukkig en gezond zijn, veilig en vrij.

Welk label er ook aan je kleeft, je bent niet je seksuele geaardheid, je fysieke of mentale beperking, je bent niet je afkomst of kleur, je gezondheidsstatus of je gewicht.

We doen al zo lang aan hokjes en labels, aan goed en fout en wat heeft het ons gebracht? Verdeeldheid, haat, ellende en oorlog. Laten wij het nou eens anders doen.

Ik kies voor vrede, voor liefde, voor vrijheid en voor verbinding.

Be the change you want to see en begin bij de stem in je hoofd, Wie weet wordt jouw Helga er een met een zachte G.