Ik doe altijd mijn best. Mijn stinkende best. Het is om moe van te worden.

Alles moet het liefst op orde in mijn leven. Een afgestreepte to-do-list, een schoon en opgeruimd huis, kinderen die hun groenten opeten en uiteraard een carrière.

Ook al probeer ik orde op zaken te stellen, de to-do-list groeit in plaats van slinkt. Een merkwaardig verschijnsel op zich.

Het spinnenrag hangt aan de kast. De kinderen ontwijken met doelgerichte precisie de kool en taugé in de nasi goreng. En die zes cijfers, die haal ik ook dit jaar weer niet.

Ik voel stress als mijn kleding-ketting-tas een dag langer dan voorgeschreven onderaan de trap staat. Foei, Iris!

Als ik de rondjes met de hond inkort, voel ik me schuldig. Arm beest!

Niet alles hoeft perfect hoor. Als het ook nog eens perfect zou moeten zijn, loop ik rond als een snelkookpan. Maar het moet wel gedaan.

Het is de lijst, de ‘alles wat nog moet gebeuren’ lijst, die me gehaast laat voelen.

Als ik het zomaar allemaal zou laten gaan, dan faal ik natuurlijk. Dan komt de wereld erachter wat voor een nutteloos wezen ik werkelijk ben.

Tenminste, dat zegt het slavendrijvertje in mij. Het mannetje, met snor en zwarte hoed, wat de hele dag dreigend een zweep laat knallen in de lucht.

I created a monster

Terwijl ik mopperend over het waterballet in de badkamer de zoveelste handdoek van de grond afhaal, besef ik dat ik er op deze manier ook niet bepaald leuker op word.

Als ik boos word op de vraag of ze (alweer!) ‘op de iPad / playstation / Netflix mogen?’, vraag ik me af wat ik anders had verwacht.

“Moeder, het was een drukke dag. Ik merk dat ik behoefte heb aan een rustmoment, maar ik wil dit wegdrukken door me te laten afleiden door consumptief schermgebruik. Gelukkig weet ik het net op tijd te ondervangen. Daarom trek ik me nu terug om te mediteren, al hummend op de mantra ‘ik voel me veilig, ik ben blij’.

No way in hell.

Kind 1, ijverig na school (vooruit, na haar screentime) aan haar huiswerk. Uit angst achter te lopen.

Kind 2, die pas de deur uitgaat als ze er in haar ogen piccobello uitziet. Symmetrische staartjes en afgestemde outfit volgens de laatste mode. (Zij heeft wel het mode-gen.)

Geschokt kijk ik naar twee mini-me’s.

Ook zij zijn besmet met het ‘hoge eisen fenomeen’.

Genoeg is genoeg

Ik ben het zat. Ik ben het zat om steeds te falen in een oneerlijke strijd, waarin je nooit als winnaar uit de bus kunt komen. Stress te voelen om het tekort schieten. Ik doe mijn best, maar het is nooit genoeg.

Het is een kansloze missie. Niemand tikt alle ‘boxes’ af in het leven. Dat kan namelijk niet. Want waar je één ding goed doet, laat je iets anders zitten.

Je kan niet én gezellig lang tafelen met je gezin én de was tegelijkertijd netjes vouwen. Je kan niet én uren wandelen met de hond én mega omzetten draaien op dezelfde dag. Je kan niet én een schoon huis hebben én bij zijn met Masterchef Australia.

Oh wacht, dat kan wel. Ze heet Zakia en is mijn reddende engel.

Van jezelf verwachten dat je altijd alles goed doet, is een garantie op falen.

Is dat geen leuke catch 22?

Het zou grappig zijn, als het niet zo in en in irritant was.

De slavendrijver moet dus verdreven worden. Een koekje van eigen deeg krijgen. Als ik mezelf niet meer kan redden, dan op zijn minst mijn kinderen.

Mijn strategie tot nu toe loopt vast. Dit vraagt er eentje uit de categorie ‘omdenken‘.

Waar in mijn leven doe ik niet mijn best?

Een open deur, maar ik trap hem graag in: wandelen.

Wanneer ik wandel doe ik niet mijn best. Ik kan er niet in falen. Ja, ik kan de weg kwijt raken, en dat gebeurt ook regelmatig, maar ik vind dat niet erg.

“I never get lost, I just change where I want to go. “

En zo is het ook.

Tijdens een wandeling voel ik geen druk om het juiste te doen. Er is geen juiste. Ik maak er nooit een wedstrijd van. Geen tijdsdruk. Het gaat me niet om meer kilometers. Het snelste lopen. Nee, ik voel me vrij en genoeg.

Voor de natuur hoef ik mijn best niet te doen. De natuur heeft geen oordeel en geen mening. Geen verwachting van mij. En ik niet van haar.

En daar zit volgens mij de hete angel: de verwachting.

Wandelen is geen verwachting hebben

Ik verwacht niets van het wandelen. De wandeling is wat het is. Ik bedenk me niet van tevoren allerlei scenario’s van hoe het zal zijn. Kan mij niet schelen of die blaadjes groen of bruin zijn. Of ik veel bochtjes maak of weinig. Zelfs regen deert me niet. Ik accepteer wat komt.

Het komt ook door de beweging denk ik. De stappen nemen en het licht schudden van je lichaam. Het schudt alles los. Ook je gedachten. Ook je neurotische dwang naar goed willen doen. Daar is geen plaats voor tijdens een lange wandeling.

Het is de verwachting van hoe het leven moet zijn, wat maakt dat ik niet in het leven kan zijn.

De verwachting, die zorgt ervoor dat ik moet voldoen, aan van alles en nog wat.

De to-do-list en alle eisen die ik mezelf stel, komen 100% uit mijn eigen brein. Er is geen wetboek die al die eisen stelt. Het is mijn eigen verwachting van mezelf, die de stress veroorzaakt.

Ik vraag me af of ik kan stoppen met verwachten. Of ik kan leven zoals ik wandel.

Gewoon maar zien wat de kinderen wel of niet opeten en opruimen. Me laten verrassen door wat er gebeurt als ik stop met <vul in lange lijst van dingen die ik goed wil doen>.

Het lijkt me een spannend experiment. Wie weet voor wat voor verrassingen ik kan komen staan. Wat als de wereld echt doordraait, als alles in de soep loopt?

Ik ga het proberen: de kunst van het niet-doen.

En als het niet lukt zit er maar één ding op: de godganse dag wandelen.