Ongetwijfeld heb je direct associaties bij het lezen van deze titel. Ik in ieder geval wel.

Bierlap lijkt me een dikke kale Duitser in leren broek die met een pul bier in zijn hand, schuin op een barkruk hangt. Het kan ook een goedkope lap vlees zijn die gemarineerd is in bier.

Of een theedoek die ze in de horeca bierlap noemen, omdat ze die daar altijd voor gebruiken. En kijfhoek? Diezelfde dikke Duitser kreeg ruzie met een andere gast en ze begonnen te kijven in een hoek van de kroeg?

Ik moest hardop lachen toen ik deze namen voor het eerst hoorde en moet nog steeds nadenken welke lettergreep ook alweer bij de ander hoort. Bierhoek en Kijflap? Laphoek en Bierkijf?

Wat blijkt;  Kijfhoek en Bierlap is ein wunderschönes wandelgebied in das oh so bezaubernder Meyendel. En Meyendel blijkt een krap half uurtje fietsen van mijn huis. Wist ik niet, want tot voor kort waagde ik mij niet in het groen en bleef ik liever in het grijs.

Tegenwoordig merk ik dat ik steeds meer begin te verlangen naar groen en omdat ik alle rondjes in de buurt uit heb, zoek ik nu vaak een mooie route uit als ik ga wandelen.

Groen is nu zelfs mijn lievelingskleur.  

Er is echter een probleem. Veel mensen hebben wandelen eerder ontdekt dan ik en zoeken ook mooie routes uit. Meestal lopen ze die routes precies op hetzelfde moment als ik ze loop. In het weekend.  

Kuddedieren

Wij mensen zijn nu eenmaal kuddedieren. We doen alsof we heel uniek zijn, maar feitelijk doen we allemaal precies hetzelfde. Alleen de kudde wisselt weleens. Zo ben je afwisselend lid van de wandel-kudde, de werk-kudde, de insta-kudde of de vrienden-kudde.

Hier komt het probleem. Diep van binnen snap ik heus wel dat ik lid ben van de kudde. Ik wil het alleen niet.

Ik heb behoefte aan exclusiviteit.

Niet als tegenovergestelde van inclusiviteit hoor. Ik hou er gewoon niet zo van om te doen wat iedereen doet. Toen ik 2 jaar geleden op zoek was naar een huis kwam ik in de open-huizen-markt terecht waarbij een te koop staand huis door 20 man tegelijk werd bezocht. Voor mij is de hele ervaring dan meteen bezoedeld.

Het hoeft niet meer. Het liefst maak ik meteen rechtsomkeert. En zo is het ook met wandelen op een mooie route. Als er teveel mensen zijn haak ik af.

De allereerste mooie route die ik liep met Iris, was er een van onze vriend Frank. Frank heeft alle routes al gelopen en is een soort tripadvisor voor wandelaars. Hij geeft de routes punten.

Je ziet op zijn site in één oogopslag welke routes het mooist zijn. Je hoeft geen tijd te verliezen met iets zoeken, want hij heeft het al voor je gedaan en wat hij zegt is waar. De routes zijn prachtig.

De hele wandel-kudde is het daarmee eens en daarom loop je die routes dus in een stoet achter elkaar. Je kent het wel de gondels in Venetië, die in de file wachten tot elke toerist exact dezelfde foto heeft genomen.

Deze keer zocht ik iets anders en zo kwam ik dus bij bovengenoemd wandelgebied.

Walhalla voor rustzoekers

“Kijfhoek en Bierlap is een walhalla voor rustzoekers”, zegt de website van Dunea. Ergens anders vond ik: ”U komt langs duinmeertjes en uitzichtduinen, door bossen en verlaten duinvalleien. U wandelt vrijwel geheel over zandpaden en bospaden. Als u geluk heeft, komt u gallowayrunderen of konikpaarden tegen.”

Ik had een vriendin mee, een rugzakje met inhoud en vooral veel zin. Onze fietsen zetten we bij de pannenkoekenboerderij in Meyendel zodat ik me alvast kon verheugen op de menukaart na het struinen door de duinen.

Het is even zoeken naar de ingang van het wandelgebied en dat heeft als voordeel dat andere mensen er niet zomaar langslopen en spontaan besluiten naar binnen te gaan.

Gelukkig weet Google Maps de weg en kun je, ook als je (zoals ik) niet goed bekend bent in Meyendel, de ingang vinden. Je hebt wel een toegangskaartje nodig die je voor een luttele 2 euro kunt kopen. Dat kan vooraf via internet of ter plekke, via het scannen van een QR code.

Bij de ingang staat een soort afdakje met een grote kaart van het gebied. Zodra je binnenwandelt voel je de rust als een zware mist op je neerdalen. Het sijpelt door je poriën naar binnen. Na afloop ben je een ander mens. Het is een walhalla!

Wij waren er op een zonnige zondagmiddag in juni. Meyendel was overladen met mensen en met ouders en kinderen. Ik hou van kinderen, ik heb er zelfs een. Ik hou ook van rust.

Kinderen en rust gaan niet samen en als je voor je rust komt is het fijn als je even geen kinderen tegenkomt. We kwamen die middag slechts 3 mensen tegen, volwassen exemplaren. Ver weg, op afstand. Heerlijk!

Om de weg te vinden zijn er paaltjes met nummers erop die je aan elkaar kunt rijgen, maar je kunt ook gewoon lopen en zien waar je uitkomt. Het is net waar je van houdt. Vriendin en ik zijn van die types die graag doen waar ze zelf zin in hebben en dus liepen we alles kris kras door elkaar.

Gewoon expres tegendraads. Natuurlijk liepen we daardoor meerdere keren in rondjes. En ja, ik zag inderdaad de gelijkenis met mijn leven.

Beetje verboden

Soms zagen we geen paaltjes meer, maar leek er wel een pad te zijn waardoor we in nog prachtigere stukken kwamen. Dat is dus wel een beetje verboden kwam ik later achter. Je mag alleen lopen waar de paaltjes zijn. Iets met kwetsbaar gebied enzo. Ik heb beloofd dat niet meer te doen.

Kijfhoek is een stuk van het gebied dat bestaat uit een prachtig bos met kleine en wat grotere watertjes. Vennetjes zou je ze ook kunnen noemen.

Het bos heeft kleine onverharde paadjes waardoor het lijkt alsof je lukraak door het bos loopt wat een avontuurlijk gevoel geeft. Alsof je iets aan het ontdekken bent. Onverharde paadjes zijn een bonus als je op barefootschoenen loopt.

Bierlap bestaat uit duinen in verschillende formaten waardoor je soms het idee hebt daadwerkelijk een berg te beklimmen. Het uitzicht is magnifiek. We stopten halverwege op een duin-berg, om onder een boom te picknicken en een instant vakantiegevoel overviel me.

Ik wil daar een huisje, zo’n heel klein huisje voor mij alleen. Zodat ik elke ochtend naar dat uitzicht kan kijken met een kopje koffie en een croissantje. We hadden zomaar in Frankrijk of de Ardennen kunnen zitten en dat nog steeds op 30 minuten fietsen van huis!

Paarden, koeien of andere kuddedieren hebben we niet gezien. Wel hele prachtige bloemen en natuurlijk waren er ook vogels. Veel vogels.

Ik heb een paar foto’s gemaakt, en Iris haar tips over foto’s maken in het wild ter harte genomen. En hoop dat ze het niveau van onze site niet omlaag halen.

Ga er nooit heen!

Terwijl ik dit schrijf overvalt me een soort twijfel. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Het is absoluut niet mijn bedoeling jullie enthousiast te maken over Kijfhoek & Bierlap! Stel je voor dat iedereen daar gaat wandelen en het druk wordt.

Doe het alsjeblieft niet! Bezoek het in gedachten, droom erover, zoek er foto’s van op internet en lees dit stukje nog eens, maar ga er zelf nooit heen!

Doet me denken aan de tegeltjeswijsheid: geluk vermenigvuldigt zich als je het deelt. Uh, niet dus. Nou ja, niet als je het geluk van een mooie route deelt die daarna zo druk wordt dattie ten onder gaat aan zijn eigen succes.

Zoals gezegd was het een warme zondagmiddag en dus kwam er een moment waarop we bezweet en moe terugliepen naar de fietsen. De endorfine was al op zijn retour na de vakantie picknick in Frankrijk en wat is er dan lekkerder dan je beseffen dat je fiets bij een terras staat?

We ploften neer op een enorme hoekbank met zachte kussens en genoten intens van ijskoud drankje met het zonnetje in ons gezicht. De overgang van inspanning naar ontspanning was groot, de overgang van rust naar een overvol terras met kinderen evenzeer. Maar tjeempie, wat voelde ik me een Gluckpilz (geluksvogel)!