Net als in het echte leven kom je dilemma’s tegen als je gaat wandelen. Ook in het echte leven komt verdrietigheid soms met dikke druppels naar beneden.

Wat doe je als het regent? Blijf je binnen en kijk je ernaar of ga je er doorheen? En wat vind je dan aan de andere kant van de regenbui?

Maandag 2^e pinksterdag had ik afgesproken om met een vriendin te gaan wandelen. Ik had haar een tijdje niet gezien en verheugde me op een heerlijk dagje lopen, picknicken en vooral kletsen.

We zouden een rondje om de Reeuwijkse Plassen lopen, net boven Gouda. Een tochtje van 15 km. De wandeling kreeg een hoge score van de doorgewinterde wandelaars.

“Hollandse vergezichten. Een paradijs voor vogels, neem je verrekijker mee! Een schitterende wandeltocht.”

Ik haakte af op de verrekijker, maar gelukkig was het start- en eindpunt was bij een restaurant, ideaal dus. Je kunt beginnen met koffie en gebak en eindigen met wijn en bitterballen. Niet dat ik dat van plan was, maar het is fijn om opties te hebben.  

Regen!

De dag van tevoren zag ik de weersvoorspelling. De hele dag regen! Een half jaar geleden had ik direct afgezegd. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om te gaan lopen in de regen. Ik zou het niet eens overwegen.

Want, waarom zou je dat doen, terwijl je van te voren weet dat het gaat plenzen? En je dus ook thuis kunt blijven?

Zijn er überhaupt mensen die naar buiten gaan, als het met bakken uit de hemel komt?

Wat me opviel was dat mijn vriendin met geen woord gerept had over de regen. Zij ging er dus vanuit dat we gewoon zouden gaan.

Dat maakte me nieuwsgierig.

In tegenstelling tot mij is zij is wèl met wandelschoenen aan geboren en wandelt al jaren voor de lol. Blijkbaar is regen voor haar geen belemmering. Zou ik al die jaren iets belangrijks over het hoofd hebben gezien? Heb ik iets gemist? Zou je plezier kunnen beleven, terwijl je buiten in de regen door de plassen stampt?

Het eerste dilemma was geboren. Zou ik gaan wandelen in de regen of zou ik afzeggen? Ik dacht terug aan de tegeltjeswijsheid van Einstein: ‘Als je doet wat je altijd al doet, krijg je wat je altijd al kreeg’. Een eureka moment viel mij ten deel.

Ik heb geluk altijd gezocht op de, mij voor de hand liggende, plaatsen. Een terras, een winkel, in het zonnetje of onder in de droppot. Ik wil nieuw geluk. Onbekend geluk. Geluk wat ik ook ga zoeken in de tent. Wie weet is het te vinden in de regen.

Ik zei niets tegen mijn vriendin over mijn dilemma en vroeg haar hoe laat we zouden afspreken.

Aardappel-dag

Wat ook meespeelde in de overweging om gewoon te gaan, was dat ik de dag ervoor een aardappel-dag had. Een dag waarop ik me als een aardappel voelde en gedroeg. Ik ben niet van de bank af gekomen. Ik heb erop gezeten en gelegen.

Met een dekentje, onder een dekentje. Geen stap verzet dus en ook geen weerstand geboden aan verleidingen als koekjes, filmpjes en snoepjes. Dat lijkt bij mij altijd samen te gaan.

Ik was helemaal verzadigd en verveeld bovendien. Ook dat gaat samen. Mijn stemming was gedaald tot het nulpunt en ik voelde me mistroostig. Nog zo’n dag kon ik niet aan en omdat het regende, waren er weinig alternatieven.

Gelukkig had ik net een nieuwe-heel-erg-waterdichte-winddichte-en-toch-ademende-regenjas gekocht die ik meteen kon uittesten. Het volgende dilemma kwam op. Mijn wandelschoenen zijn waterdicht, maar doen pijn als ik er lang op loop. Mijn barefootschoenen lopen lekker, maar zijn helemaal niet waterdicht. Ze zuigen zelfs water op. Wat te doen?

Het werden de waterdichte wandelschoenen. 15 kilometer zou net gaan.

Een regenbroek? Dit was geen dilemma. Ik had geen regenbroek!

Toch bleven de dilemma’s zich aandienen. We waren om half 10 bij het startpunt, maar het restaurant ging pas om 10 uur open en dus konden we nog geen koffie drinken/meenemen. Tenzij we een half uur wilden wachten. In de regen. We besloten te gaan lopen.

Waarom is wandelen in de regen leuk?

Vriendin: “Weet je waarom wandelen in de regen zo fijn is?”

Ik: “Nee, geen idee”.

Tot vandaag had ik me nooit bedacht dat dit een serieuze vraag zou kunnen zijn.

Vriendin: “Het is zo lekker rustig. Niemand loopt in de regen en dus heb je het hele pad voor jezelf. Zeker op een mooie route als deze, loop je in colonne als het lekker weer is. Moet je kijken, de kleuren zijn zoveel intenser! En ruik eens….het ruikt echt heerlijk als het regent”.

Ze had gelijk. We kwamen bijna niemand tegen op dat mooie pad dat helemaal rond het water loopt. Welgeteld één windsurfer liet zich heen en weer blazen over het meer. Vogels in overvloed maakte een herrie van jewelste. Het eerste stuk liepen we op een verhard pad door een stuk bos. Na een tijdje gingen we door een hek een dijk op.

Daar slalomde we tussen de schapen met lammetjes door. Hier en daar was het pad prachtig gedecoreerd met bloemen in allerlei kleuren. Toen over een heel smal onverhard paadje waar aan weerszijden kleine vrijstaande huisjes stonden.

De meeste hadden een aanlegsteiger en een klein bootje. Ik zou er het liefst meteen intrekken. Romantiek ten top.

We liepen steeds langs het grote, open water met zijn spiegelende oppervlakte en schuimende koppen. Hier en daar kwamen we een hond met hoge nood tegen, zijn baasje achter zich aan slepend. We kwamen langs een ophaalbruggetje wat met de hand bediend werd toen er een boot passeerde.

De picknick werd een boterham uit het vuistje op een bankje in de regen.

Endorfine exploxie

Al die tijd liepen we in de regen en het deed me niets! Ik bleef warm en droog onder mijn regenjas en genoot van alles wat er te zien was. Als je een tijd loopt, ben je alleen maar bezig met lopen en wordt je hoofd helemaal leeg. Het idee dat heel Nederland thuis op de bank zat, terwijl wij fysieke inspanning leverde, zorgde voor een voldaan gevoel.

Dat we de regen trotseerden, gaf een extra laag aan die voldaanheid (ja, dat is een woord). Een laag die raakt aan geluk. Bovenop de endorfine explosie die je sowieso al gratis krijgt. Dat is dus waarom ik wandel. Voor dat lekkere gevoeletje. En het idee dat je die taart echt verdiend hebt!